به گزارش پایگاه خبری «عصربازار» به نقل از سنا، فوربس در مقاله ای، آینده بازار چین را رصد کرده است و در واقع با نگاه پرسپکتیوی این بازار را زیر نظر گرفته است.

در ادامه این مقاله که به نوشته جک پرکووسکی است، آمده است:

اما عده ای دیگر از مردم نیز معتقدند، افت بازار چین در ماه ها اخیر نشان از نخستین نقطه های سیاه در پرونده رئیس جمهوری ژی جینگ پینگ در اداره دولت است.

این دسته از مردم معتقدند، ناتوانی رئیس جمهور در اداره دولت و کنترل روند پیشروی اقتصادی، با کاهش شاخص های چین نمایان شده است.

افت بسیار سنگین قیمت رنمینبی، به عنوان ارز رایج چین، نشان دهنده این است که اوضاع اقتصادی چین در دردسر عظیمی گرفتار شده است.

در ماه جولای سال 2014، شاخص مرکب شانگهای با رشد 149درصدی همراه بوده است و در تاریخ 12 ژوئن همین سال، به قله 5 هزار و 166 واحدی و در آخرین سه هفته ژوئن، افت 29 درصدی را به ثبت رساند.

اما فرضیات حاکم در عموم جامعه این است که، این روند کاهشی در بازار چین بی سابقه بوده است اما، این سقوط برای نخستین بار نیست که در بازار چین اتفاق می افتد.

به طور مثال در سال 2006 میلادی، شاخص ها در بازار چین با افزایش 269 درصدی همراه شدند و به قله 5 هزار و 955 واحد رسید در حالی که در سال بعد و در پی بحران مالی جهانی با افت 71 درصدی رو به رو شد.

در سال 2008 میلادی، شاخص SSE طی 8 ماه متوالی با افزایش دو برابری همراه شد و در 12 ماه بعد افت 30 درصدی را به ثبت رساند.

اما باید گفت این روندهای نزولی در بازار، به اعتماد سهامداران صدمه زده و اقتصاد چین را با شکنندگی رو به رو خواهد کرد.

علیرغم افت جدید بازار در سال های 2008 و 2009 میلادی ، تولید ناخالص داخلی چین با رشد 9.2 درصدی در سال 2009 و با افزایش 10.6 درصدی در سال 2010 و همچنین صعود 9.5 درصدی در سال 2011 همراه بود.

اما در سال جاری، افت شاخص ها تأثیر بسزایی در رشد اقتصادی چین خواهد داشت.

به نظر می رسد همان طور که چین در گذشته توانسته از مهلکه افت شاخص ها به سلامت بیرون بیاید این بار نیز میتواند از این اوضاع خلاص شود.

سوال مهم در این میان این است که، با وجود افزایش شاخص ها در چین و افت دوباره بعد از این صعود، که نمونه آن در سال های گذشته در این بازار وجود داشت آیا می توان گفت این افت و خیزها با روند صعودی و نزولی سال های 2006 و 2009 تفاوت دارد؟

جواب مثبت است، به این منظور که این افت و خیزها با روند نزولی و صعودی سال های 2006 و 2009 متفاوت است.

وقتی بازار چین همراه با بازارهای جهانی در سال 2006 و 2009 روند صعودی را در پیش می گیرد با هنگامی که بازار چین در جولای گذشته روند صعودی را بدون هیچ دلیل آغاز کرد، کاملا متفاوت است و پدیده افزایش شاخص ها در بازار چین طی سال گذشته را می توان یک پدیده کاملا چینی نامید.

وقتی شاخص شانگهای در نیمه سال 2014 با افزایش دو برابری همراه شد و این افزایش تا نیمه اول سال 2015 نیز کشیده شد، شاخص داوجونز تنها موفق به رشد 5 درصدی شده بود.

در واقع، باید گفت به غیر از رشد متغیرهای چینی در سال های 2006 و 2009 این بازار در 15 سال گذشته، کاملا غیر همسو با بازارهای جهانی بوده است.

اما به تمام این استنادها، اگر بخواهیم یک نگاه پرسپکتیوی به بازار چین داشته باشیم باید اعتراف کنیم که دوران اخیر بورس های چین، در واقع شروع دوران طولانی مدت توسعه در بازارهای سرمایه این کشور است و می توان انتظار داشت که این سرمایه های از دست رفته که هنوز در این کشور در چرخش است به شرکت هایی در چین باز می گردد که می توانند بهترین استفاده را از این سرمایه ها داشته باشند.

بر طبق اصول اقتصادی، هر گاه توسعه ای در جریان باشد، اصلاحات اجتناب ناپذیر است.