به گزارش پایگاه خبری «عصر بازار» به نقل از میزان, صنعت فولاد از صنایع بسیار مهم در سطح ملی بوده که برای صد‌ها هزار نفر به صورت مستقیم و غیر مستقیم اشتغال ایجاد کرده است.

وجود صنعت فولاد در یک کشور نشان دهنده میزان توسعه یافتگی و مایه افتخار آن کشور است؛ بی شک رشد چشمگیر صنعت فولاد ایران در سال‌های گذشته مدیون تلاش‌ها و زحمات فولادسازان در بازار‌های داخلی و خارجی است.

‌بر خلاف برداشت اشتباه برخی مبنی بر صرف داشتن صادرات گاز به جای فولاد، محوریت موضوع بحث صادرات گاز نبوده بلکه انرژی است که می‌تواند در ازای مصرف بهینه واحد‌های فولادی، صرفه جویی شده و در مصارف دیگر من جمله صادرات مورد استفاده قرار گیرد.

در رابطه با یارانه انرژی منظور این نیست که نباید این یارانه‌ها در اختیار فولادسازان قرار بگیرد؛ در اغلب کشور‌های فعال فولادی، دولت تسهیلات و تشویق‌های ویژه‌ای برای تولیدکنندگان بزرگ خود در نظر می‌گیرد که اغلب به صورت وام‌های بلند مدت با نرخ سود نزدیک به صفر است.

در ایران نیز به دلیل بهره‌مندی از مزیت گاز و برق، حمایت‌هایی از فولادساز انجام می‌شود که البته باید بیشتر شوند، اما آیا مصرف انرژی واحد‌های فولادی داخل کشور برابر یا نزدیک به استاندارد‌های جهانی است؟

واحد‌هایی در داخل کشور وجود دارند که به ازاء تولید 1 تن فولاد حدود 50 درصد بیشتر از استاندارد جهانی برق مصرف می‌کنند و این برای صنعتی که رتبه 12 را در جهان دارد تأسف‌برانگیز است.

برای مقابله با این موضوع روش‌های مختلفی وجود دارد که یکی از پرکاربردترین آن‌ها مدل تعرفه گذاری افزایشی پلکانی (Increasing Block Tarrifs) است که ابزاری برای کنترل مصرف در کشور‌های توسعه یافته است.

این مدل که شامل اعمال تعرفه‌های تنبیهی و تشویقی برای پرمصرف‌ها و کم‌مصرف‌ها می‌شود انگیزه فراوانی برای تولیدکننده جهت افزایش سطح رقابت پذیری ایجاد می‌کند.

در رابطه با اجرایی بودن این مدل در ایران با مراجعه به آمارها، تاثیر اجرای قانون هدفمندی در بخش صنعت در فاز اول کاملا مشهود بوده و اثربخشی این مدل را تایید می‌کند. البته مقاومت عده‌ای برای این تغییرات مثبت قابل درک است، اما بالاخره باید زمانی و از یک جایی به وضع موجود خاتمه داد.

در این راستا واحد‌هایی که مصرف برق بهینه دارند نگرانی از بابت اعمال تعرفه افزایشی نخواهند داشت، نگرانی برای واحدی است که فقط و فقط به منافع بنگاهی می‌اندیشد و انرژی که با هزاران زحمت و با زیر قیمت تمام شده توسط دولت در اختیارش قرار داده می‌شود به طرز غیر بهینه‌ای هدر می‌دهد.

با اعمال مدل IBT اکثر فولادسازان در صف بهینه سازی مصارف انرژی قرار خواهند گرفت و بخشی از سود خود را به این بخش اختصاص خواهند داد.

تبعات این اقدام کاهش مصرف برق، کاهش قیمت تمام شده فولاد، افزایش سطح رقابت پذیری فولادساز، حاشیه سود بالاتر، کاهش هزینه‌های دولت، کاهش قطعی برق، فشار کمتر در زمان اوج بار و ... است که همگی در ازاء اعمال هزینه جزئی جهت بهینه سازی مصرف انرژی واحدها، محقق خواهد شد.

‌انعطاف پذیری این روش باید به حدی باشد که همه شرایط واحد‌های بزرگ و کوچک را لحاظ کرده تا هیچ آسیبی به صنعت فولاد به عنوان صنعت مادر کشور نرسد.