به گزارش پایگاه خبری «عصر بازار» به نقل از فارس، طبق قانون تجارت، شرکت‌های بورسی موظف به برگزاری مجامع عمومی سالیانه با حضور سهامداران حقیقی و حقوقی هستند.

در این مجامع تصمیم‌گیری‌ها با اکثریت آرا اتخاذ می‌شود که در تمام مجامع، اکثریت رای در اختیار سهامداران حقوقی است و سهامداران حقیقی با داشتن سهام خرد، عملاً تأثیری در تصمیم‌گیری‌های مجامع ندارند.

جلسات مجامع با حضور بیش از نیمی از سهامداران دارای حق رأی رسمیت می‌یابد و تصمیمات آن نهایی می‌شود بنابراین نیازی به حضور سهامداران حقیقی نیست.

سهامداران حقیقی با هدف اطلاع از اخبار و گزارش‌های یک ساله شرکت، امکان گفت‌وگو با مدیریت شرکت، فرصت اعتراض یا اظهارنظر درباره عملکرد شرکت به مجمع می‌آیند.

البته برخی مدیران معتقدند اغلب سهامداران حقیقی که در مجامع حاضر می‌شوند فراغت زیادی دارند و برای تنوع می‌آیند. در میان آنها همواره سهامدارانی با تعداد سهم زیاد و علاقمند نیز وجود دارند.

اگرچه این قانون تجارت مشخص و معمول است، اما گاهی این حقیقت با ظاهری زشت به رخ سهامداران حقیقی و خرد کشیده می‌شود.

همواره نظر سهامداران خرد و حقیقی برای تقسیم سود بیشتر با نظر سهامداران عمده و مدیریت متفاوت است و به این دلیل و دلایل دیگری اعتراض و گلایه از تصمیمات سهامدار عمده در مجمع موضوع جدیدی نیست، البته اگرچه قانون برگزاری مجمع با این شرایط را الزامی کرده اما برخی رفتارهای مدیران با سهامداران را اجبار نکرده است.

در برخی مجامع رفتارهایی خارج از عرف و شأن سهامدار و مدیر باعث تحریک سهامداران می‌شود که نتیجه ای جز بی حرمتی بین طرفین در مجمع و بی اعتمادی به مدیریت شرکت ندارد.

هم‌چنان که روز گذشته در مجمع سال 95 شرکت مخابرات ایران زمانی که با وجود اعتراض ادامه‌دار سهامداران خرد برای تقسیم سود 50 تومانی سهامدار عمده به سود 33 تومان رای داد، رئیس مجمع گفت که مجمع تشریفاتی است تا دیگر حرفی نباشد.

همچنین وقتی یک سهامدار معترض رئیس مجمع را با عنوان نماینده دولت خطاب کرد علیرغم اینکه نماینده دولت بود گفت که نماینده دولت نیست و همچنین نوع مدیریت و حفظ زمان‌بندی جلسه برای اجازه طرح سوال توسط سهامداران از هیات مدیره و نوع پاسخ‌گویی و قانع کردن سهامداران با تنش همراه بود.

رفتارهای این‌چنینی که به تحریک و نارضایتی سهامدار ختم می شود، سابقه ذهنی در نوع برگزاری مجامع سالانه شرکت و به تبع بدبینی به مدیران ایجاد می‌کند. در نهایت اگر قانون تجارت اجازه تصمیم‌گیری به سهامدار خرد را نمی‌دهد، ضرورتی بر مخدوش کردن رابطه سهامدار و مدیریت نیز وجود ندارد.