به گزارش پایگاه خبری «عصر بازار» به نقل از خبرآنلاین، اقتصاد ایران تشنه رشد است . اقتصاد ایران تشنه تحول است ، مردم ایران تشنه تغییر و تحول در ارکان مختلف زندگى خود هستند. رکود و عدم تغییر به تدریج از سطح هوشیار ذهن مردم خارج شده و به ذهن ناهشیار آنها رفته است . این شرایط براى اقتصاد ایران خوب نیست .

شرایط براى تغییرات اساسى در اقتصاد ایران دارد تنگ و تنگتر مى شود. بنابراین رشد پایدار اقتصادى از یک راهبرد بلند مدت به یک الزام کوتاه مدت تبدیل شده است . همین الزام بار سنگینى روى دوش دولت دوازدهم می گذارد. دولت دوازدهم با یازده دولت قبلى فرق خواهد داشت ، چرا که شرایط چهار سال آینده با سالهاى قبل تفاوت کیفى و ماهوى دارد.

چهار سال آینده ، سالهاى تغییرات و جراحى هاى اقتصادى است و اینها موقعى در دستورکار مى آیند که اقتصاد ایران براى رشد پایدار اقتصادى تشنه ثبات است . پس ما با تغییرات ضرورى در عین حفظ ثبات روبرو هستیم و این کار سیاستگذارى اقتصادى را به شدت حساس مى کند.

اقتصاد ایران یا باید رشد سریع کند، که در این صورت تعادل خود را تا حدى از دست می دهد و یا باید ثبات و بقاى خود را حفظ کند که در این صورت رشد را از دست خواهد دارد.

متاسفانه کاندیداهاى ریاست جمهورى یک طرف این داستان را چسبیده اند. از رشد بالا حرف می زنند بدون اینکه هزینه بالاى آن را در نظر بگیرند، و از توزیع یارانه حرف می زنند بدون اینکه طرف مقابل ، یعنى منبع تامین آن را توضیح دهند. اینها همه از نگرش أراده گرایانه و دستورى به اقتصاد ناشى مى شود. پشت این ذهنیت این است که اقتصاد همانند یک ماشین قابل دستکارى است.

کافى است گاز را فشار دهید ، سرعت بالا مى رود. اقتصاد دقیقا همانند یک بادکنک است که اگر یک قسمت آن را فشار دهید، یک طرف دیگر بیرون می زند. هر سیاست و هر تغییرى بهاى خود را دارد. اینجاست که مدیریت اقتصادى همیشه با نیش و نوش همراه است . موقع تبلیغات از نوش حرف میزنیم و موقع سیاست گذارى از نیش صحبت می کنیم . این اصل در اقتصاد ایران همراه است با وجود مشکلاتى که طى سالهاى گذشته بر اقتصاد ایران وارد شده است.

اقتصاد ایران همراه با رشد محدود،  موانع جدى را با خود همراه کرده است . شبکه بانکى با جهان خارج ارتباط موثر ندارد، بیکارى بیداد می کند، شبکه بانکى کشور دچار مشکلات جدى است ، دولت بدهى سنگینى دارد ، سایه سیاست بر اقتصاد سنگینى می کند. در این شرایط سیاستگذارى اقتصادى همان زمانى که می خواهد رشد ایجاد کند، مشکلات فوق را هم باید از پیش پا بردارد.

یعنى هم عدم ثبات ناشى از  رفع موانع را باید ببیند و هم عدم ثبات ناشى از رشد در این فضا را . به اینها فشار منطقه اى و فشار جهانى بر اقتصاد ایران را اضافه کنید.  در این شرایط مدیریت اقتصادى در چهار سال آینده مستلزم تجربه ، تعهد عملى به کشور و مردم ، داشتن تمامیت در گفتار و کردار و استفاده بهینه از نیروى متخصص است.همه اینها در یک مجموعه معتدل و با ثبات جمع مى شود . اقتصاد ایران در شرایط فعلى توانایى دگرگونى أراده گرایانه ندارد. حل مسایل یاد شده هم اعتدال مى خواهد و هم ثبات . فقدان هر یک از این دو خسارت‌هایى به بار مى آورد که نمی توان آنها را جبران کرد.